Πάει καιρός που δεν έχω γράψει τίποτα και αυτό διότι προσπαθώ να κρατήσω σε μια σειρά τον εαυτό μου και να αποφύγω να αφεθώ στην γνωστή μου σαπίλα, που δεν έχει σημασία τι μέρα και τι χρόνο έχουμε. Όλα μπορώ να πω κυλούνε ομαλά. Θέλω όμως να γράψω για τους εφιάλτες που με τσακίζουνε 4 μέρες τώρα, ας γράψω για το σημερινό.
Στο πρώτο κομμάτι του ονείρου, θυμάμαι πως ηλικιακά είμαι λίγα χρόνια μεγαλύτερος και περπάτω στην Αθήνα.
Πρέπει να γυρίζω σπίτι μου γιατί κρατω μια τσάντα από το σούπερ μάρκετ. Σε ένα στενό στα αριστερά μου είναι 3 μπάτσοι που έχουνε πιάσει ένα παιδί γύρω στα 20 και το τσακίζουνε με τα γκλόμπ. Πλησιάζω αρκετά φοβισμένος και τους ζητώ να σταματήσουνε να το χτυπούν μιας και κανείς δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά, στο οποίο αντιδρούνε φυσικά φωνάζοντας μου "να κοιτάς τη δουλεία σου" και "έχεις κάποιο πρόβλημα ρε αρχίδι?". Δεν προλαβαίνω να απαντήσω και με πίανουνε, οι δυο με κρατούνε και ο τρίτος με βαράει μπουνιλίκια στη μάπα μέχρι να λιποθυμίσω.
Να πω εδώ πως τίποτα δεν με ταράζει περισσότερο από το να βλέπω μπάτσους που βαριούντε. Ξέρω απλά πως κάποια στιγμή σύντομα θα βρούνε κάποιον να περάσει η ώρα τους. Αηδία.
Το δεύτερο κομμάτι θα το γράψω αργότερα γιατί νομίζω πως ξύπνισα άρρωστος.
(εικόνα: Dust to dust by Richard Wallace )
