Τρικαλα life - 1

Μιας και παιζει αρκετος χρονος εδω - και μαλιστα διχως internet - ας καταγραφω καποιες βλακειουλες της καθημερινοτητας.

.

1) ερωτηση που σχηματιστηκε χθες στο μυαλο μου:
"τι απομενει επειτα απο τον χωρισμο δυο φιλων με περιεργο τροπο? "
δηλαδη περα απο τσακωμους και ενα απλο "χαθηκαμε", οταν κανεις παρεα με τον αλλο χρονια και μαλιστα ΚΑΛΗ παρεα.

.

ενταξει υπαρχουν οι ομορφες αναμνησεις αλλα με τα χρονια αυτες περιοριζονται σε 2 -3 μιας και τη θεση τους παιρνουν νεες εμπειριες και καταστασεις

.

εδω δεν μετρω προσωπικα τις αρνητικες μνημες διοτι πολυ απλα μετα απο λιγο απλα ξεθωριαζουν μπροστα στο συναισθηματισμο της απολεσθεντας καταστασης.

.

ειμαστε τελικα ικανοι να ξεπερασουμε με τη βοηθεια του χρονου μοναχα την αναμνηση ενος ατομου με το οποιο καποτε μοιραζομασταν κομματια των ζωων μας σε ιδιαιτερο επιπεδο?

.

.

2) ειδα ενα κουλο ονειρο παλι!
κομματι του:
ημουν επιβατης ενος καταμαυρου τραινου παλαιου τυπου,ατμομηχανης δλδ, στο οποιο υπηρχαν pokemon, πρωην γκομενοι και ελεφαντες τσιρκου.
αυτο διεσχιζε ενα δασος πολυ πυκνο με πλατανους, που ειχαν μαυρους κορμους δενδρων και κατακοκκινο φυλλωμα(μαλλον επηρεαστικα απο την εικονα του προηγουμενου ποστ).
σε καποια φαση αναγκαστηκα να πηδηξω εκτος τραινου γιατι μου την εμπαιναν χοντρα οι ελεφαντες και δεν τους ειχα... βρεθηκα στη μεση του πουθενα αλλα αντι να ακολουθησω τις σιδηροδρομικες γραμμες απλα το εκοψα προς το πουθενα. εκει που νυχτωνε και αρχιζα να νιωθω κατακοπως, εντοπισα τα φωτα ενος σπιτιου σχετικα μακρια και εμεινα να αναρωτιεμαι αν θα παω, λες και υπηρχε η επιλογη στο μυαλο μου απλα να το προσπερασω και να χαθω στο δασος νυχτιατικα!

.

.