a generation of captains

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους με ενέργεια και θέληση να "κάνουνε πράγματα".

Τους παρατηρώ να "ψάχνοντε" σε μουσική, να κυνηγάνε events, να μαθαίνουνε ξένες γλώσσες και (το χειρότερό μου) να επενδύουνε χρόνο σε ένα κάρο alternative δραστηριότητες...

Δεν είμαι σίγουρος αν τους ζηλεύω ή τους θεωρώ χαζούς που γεμίζουνε τη ζωή τους με όλα αυτά.
Δεν μπορώ καν να αποφασίσω αν με ελκύουνε ή με απωθούνε ερωτικά.

Σίγουρα δεν τολμώ να τους ρωτήσω αν αισθάνοντε πραγματικά ικανοποιημένοι με όλο αυτό το σούσουρο ή απλά επιτυχώς καταπιέζουν άλλες ανάγκες και συναισθήματα τους.

Στην κοσμοθεωρία που έχω σχηματίσει στα 25 χρόνια μου μοιάζουνε εντελώς ειρωνικά όλα αυτά. Δεν υπονοώ οτι ξέρω τπτ παραπάνω, σίγουρα δεν πιστεύω κάτι τέτοιο, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο άνθρωπο διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανταγωνιστικότητας σε αυτού του είδους τα θέματα, απλά δεν το καταλαβαίνω!

Σε τι αποσκοπεί το να δημιουργίσεις ένα τεράστιο βιογραφικό με μικρές και μεγάλες μαλακίες? Πόσο χαρούμενο μπορεί να σε κάνει στην τελική?

Και σε 30 χρόνια, ας πούμε, που θα κάνει κάποιος κριτική των επιλογών του, πιστεύει ειλικρινά οτι τα μαθήματα κλαρίνου, το να αγοράσεις φίδι για κατοικίδιο και τα dinner parties άξίζανε παραπάνω από απλά conversation starters?

( εικόνα: "High Voltage Muse" τουMancomb Seepwood )