Δευτέρα

The γιορτές 2011





Μετά από 4 μέρες στη τουμπανοστολισμένη Λόνδρα μπήκα με τα μπούνια στο εορταστικό κλίμα.
Μπορεί να καίγεται το σύμπαν αλλά γεννιέται ο γαμώτοΧριστό μου και μιας και τον επικαλούμαι like all the time αποφάσισα πως του πρέπει και μου πρέπει λίγος χρόνος μακριά από τη πολιτική σαβούρδα και κάτι άλλα ψιλά.



Ξέρουν τι λένε και οι Muse στο Starlight οπότε δε μένει παρά να το χαρώ, έστω και αν καταλήξω να γιορτάζω alone in the dark! :) 

( εικόνα: dear head by schorer )

Γίνοντε Πράματα

Δε με νοιάζει τι συμβολίζει να σου δίνει ένα μωρό βαμπίρ μια σάπια μπανάνα και τα κλειδιά για ένα μαύρο Φόρντ!

Το επανέλαβα μέχρι να το πιστέψω και τώρα σκέφτομαι πως 2 ορόφους πάνω μας μένουνε κάτι γλυκήτατες ιταλίδες (μάλλον από Erasmus) οι οποιές μάλιστα κάνανε και dinner party την προηγούμενη βδομάδα! Κρίμα που γύρισα σπίτι και είδα το χαρτί τόσο αργά...

Το άλλα; Χμ.
Ξεκινήσαμε με τον συγκάτοικό μου το Θέμη να παίζουμε Dungeons & Dragons με κάτι παιδιά και όπως αποδείχτηκε το παιχνίδι ήταν εκπληκτικό! Παίζω έναν 30άρη cleric του θεού Io και αν και μόνο 2 level χαρακτήρας έχω ήδη απολαύσει την εμπειρία που σου προσφέρει η class του cleric.

Επίσης κάνω DM και σε κάποια παιδια από την παρέα μου, παίξαμε μια-δυο φορές και μοιάζει να τραβάει καλά, δε νομίζω πως η παρέα ταιριάζει πολύ αλλά τι να κάνουμε.

foto: pot of shit

Παρασκευή

Ενοχλητικό όνειρο - part 1



Πάει καιρός που δεν έχω γράψει τίποτα και αυτό διότι προσπαθώ να κρατήσω σε μια σειρά τον εαυτό μου και να αποφύγω να αφεθώ στην γνωστή μου σαπίλα, που δεν έχει σημασία τι μέρα και τι χρόνο έχουμε. Όλα μπορώ να πω κυλούνε ομαλά. Θέλω όμως να γράψω για τους εφιάλτες που με τσακίζουνε 4 μέρες τώρα, ας γράψω για το σημερινό.

Στο πρώτο κομμάτι του ονείρου, θυμάμαι πως ηλικιακά είμαι λίγα χρόνια μεγαλύτερος και περπάτω στην Αθήνα.
Πρέπει να γυρίζω σπίτι μου γιατί κρατω μια τσάντα από το σούπερ μάρκετ. Σε ένα στενό στα αριστερά μου είναι 3 μπάτσοι που έχουνε πιάσει ένα παιδί γύρω στα 20 και το τσακίζουνε με τα γκλόμπ. Πλησιάζω αρκετά φοβισμένος και τους ζητώ να σταματήσουνε να το χτυπούν μιας και κανείς δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά, στο οποίο αντιδρούνε φυσικά φωνάζοντας μου "να κοιτάς τη δουλεία σου" και "έχεις κάποιο πρόβλημα ρε αρχίδι?". Δεν προλαβαίνω να απαντήσω και με πίανουνε, οι δυο με κρατούνε και ο τρίτος με βαράει μπουνιλίκια στη μάπα μέχρι να λιποθυμίσω.

Να πω εδώ πως τίποτα δεν με ταράζει περισσότερο από το να βλέπω μπάτσους που βαριούντε. Ξέρω απλά πως κάποια στιγμή σύντομα θα βρούνε κάποιον να περάσει η ώρα τους. Αηδία.

Το δεύτερο κομμάτι θα το γράψω αργότερα γιατί νομίζω πως ξύπνισα άρρωστος.


(εικόνα: Dust to dust by Richard Wallace )

Τρίτη

Χτυπημένη από την μοίρα

Είπε το αστέρι η υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου:

«Σέβομαι και κατανοώ την πικρία και τα αδιέξοδα στην κάθε οικογένεια. Το να κάνεις, όμως, κατάληψη για να διαμαρτυρηθείς δεν το θεωρώ σωστό. Μπορείς με πολλούς ειρηνικούς τρόπους να διαμαρτυρηθείς».

Και δηλαδή κυρά μου αυτο που γινότανε τον Ιούνιο στο Σύνταγμα και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχετε πότισε με χημικά ΤΙ ΗΤΑΝΕ?!?!!?

Και δε φτάνει που ανοίγεις το στόμα σου και ξερνάς τριχωτά αρχίδια για δηλώσεις, είσαι και μπόφα!



Πέμπτη

Χορεύουν οι μασέλες του ΠΑΣΟΚ.

Η ελληνική πραγματικότητα του 2011:

"Ο Κρόνος καταβρoχθίζει τον γιο του (Ισπανικά: Saturno devorando a un hijo) είναι το όνομα ενός πίνακα του Ισπανού ζωγράφου Φρανσίσκο Γκόγια.
Απεικονίζει τον ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Τιτάνας Κρόνος φοβούμενος ότι τα παιδιά του θα τον ανέτρεπαν παίρνοντας αυτά την εξουσία, τα έτρωγε αμέσως μετά τη γέννησή τους."
Ένα κράτος που μεθοδικά φροντίζει να φορτώνει ένα νέο με χρέη, μελαγχωλία και ενοχές καθώς και να ξεπουλά μαζικά ιστορικά κεκτημένα είναι βρώμικο και ανίερο.
Ελπίζω να τους βάλει κάποιος μια τρικλοποδία σύντομα...
 
 

Δευτέρα

Προσεχώς ηρεμία



Η ώρα είναι 5.17, ξημερώνει Δευτέρα και έχω σπάσει πια.
Δεν μπορώ άλλο διάβασμα, δεν είμαι συνηθισμένος το κέρατο μου. 
Τι σκατά έπαθα και ξαφνικά ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου?
"Is this real life?"

Λίγο ακόμα βέβαια και τελειώνω, λίγο ακόμα και μετά καλοκαίρι.


(εικόνα: coffee tree of death by urielstempest)

Σάββατο

Ψολέω το 'χω χαμένο.

 
Πρώτα τετραγωνίζω το Όρκ και βρίσκω τη ρίζα του κακού, διαιρώ με το τσεκούρι μου το σύνολο και βρίσκω τον άγνωστο στρατιώτη.
Έπειτα αγαπώ κ' όλο τον κόσμο γιατί ζείς και 'συ σ' αυτόν.
Τέλος πάω να δώσω το γαμίδι το μάθημα και προσδοκώ σε ανάσταση νεκρών και την βάση. Όχι την Αμερικάνικη, την άλλη.
Όβερ

Κυριακή

Ακόμα μια εξεταστική....


Αγαπητή μου ανάγκη να για D&D σε εκλιπαρώ σταμάτα να ξεσηκώνεις την φαντασία μου,
έχω τρομερό άγχως και υποχρεώσεις που δεν μπορώ να αναβάλλω πια.
Σου υπόσχομαι πως όταν με το καλό τελειώσω θα ελευθερώσω και πάλι τα ζάρια μου.

ΥΓ: και μην ακούω γκρίνια, φυσικά και το να παρευρεθώ στο Σύνταγμα είναι σημαντικότερο από 'σένα!!

με αγάπη,
Κώστας

Τετάρτη

Είναι πράσινο, από τα Τρίκαλα και λέει ψέμματα.

Στη νέα εποχή, την εποχή της τεχνολογικής καινοτομίας και του μέλλοντος, την εποχή που όποιος δεν γνωρίζει τη χρήση του PC θεωρείται αναλφάβητος, μια εποχή που τάσσεται σύμμαχος κάθε σπινθηροβόλου νου, ένας άνθρωπος αντιστέκεται...
Αν κοιτάξεις καλά θα τον δεις να κάνει tag τον εαυτό του σε φακέλους με φωτογραφίες που περιέχουν μόνο τη μουτσούνα του, αν κοιτάξεις καλύτερα θα τον δεις να γράφει status απευθυνόμενος σε φίλους χωρίς να βάλει "@".
Τολμά και αψηφά το τσουνάμι πληροφοριών σερφάροντας με σανίδα το νέο χιτ του Π. Κιάμου.
Δεν κολώνει, τρώει μαγειρίτσα.
Δεν σκαλώνει, θα πάρει και τέταρτο Johny Walker - το μαύρο εννοείται.

Η χώρα του δε θα χρεωκοπίσει ποτέ.

Κυριακή

Law VS Chaos ... 1-0


Κάθε μια από τις 5 φορές που άλλαξα σπίτι τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, κουβαλάω μαζί μου ένα τόνο από πραγματάκια που μαζεύω/μου έκαναν δώρο και κάθε φορά απλά τα παραπετώ σε κάποιο κουτί.
Ήρθε το τέλος! :)
Σήμερα τα ξεσκάρτισα και επιτέλους ηρέμισε το κεφάλι μου.
*~MEMO TO MYSELF~*   ---->  FFS keep it this way!!!

Παρασκευή

Τραγούδια χωρισμένων.

Το προηγούμενο Σάββατο βγήκα με κάτι φίλους σε club και μέσα λοιπόν στην playlist της κυρίας DJ κάποια στιγμή σκάει το τραγούδι Δεν θελω να μιλας - Μπλε.
Ποιό είναι λοιπόν το πρόβλημά μου με αυτό το τραγούδι χμ;
Κάθε φορά που τύχαινε να χωρίζω από κάποια σχέση περνούσα την φάση στεναχώριας που περνάμε όλοι μας λίγο ή πολύ. Είναι εκείνες οι μέρες που τραγούδια σαν το παραπάνω, αλλά και το "Im gonna rain on your parade" έχουνε σημασία και φυσικά το κλασσικότερο και πιο κλισέ όλων  "Σ' αφήνω τώρα στον επόμενο, τον άτυχο τον γκόμενο"(Νίκκο σταμάτα να διαβάζεις αυτό το πόστ εδώ χαχαχαχα :P ). Μπορεί να γράφω και να χαζογελάω τώρα αλλά come on, πιστεύω όλοι τα κουτσοτραγουδίσαμε με ύφος "καλά τα λέει".

Το ζόρι μου λοιπόν είναι ότι όποτε τελειώνει ένα τέτοιο τραγούδι και αφού έχω περάσει σε φάση "τα σπάω" κατά την διαρκειά του, επακολουθεί ένα μικρό Ναγκασάκι στον εγκεφαλό μου με βόμβα το "δεν το εννοούσα".
Ακόμα και σε ανθρώπους που φέρανε τη ζώη μου ανάποδα και με μιζεριάσανε απίστευτα "τσινάω" και απεύχομαι κάθε δυστυχία προς το μέρος τους... totaly ξενέρωτο.

Στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά με με μένα, θα θεωρήσω ότι έχω σύνδρομο ανωτερότητας. Είμαι ο γαμάουα τύπος, δεν τρέχει μια και φυσικά σε λυπάμαι και άλλα τέτοια κομπλέξικα.
Στην περίπτωση που κάτι πάει καλά με μένα, θα θεωρήσω ότι έχω ακόμα συναισθήματα για τον άλλο ή απλά τον νοιάζομαι από κάποιο σημείο και μετά.
Όπως και να έχει δεν είμαι σίγουρος αν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

Δευτέρα

Υπομονή και επιμονή.

Η οικονομική κατάσταση της χώρας που διαμένω, αυτή τη στιγμή είναι εντελώς άθλια.
Το άσχημο είναι οτι δεν μπορώ να δω ένα μέλλον στο οποίο η φαίνεται ο πάτος του βόθρου στον οποίο βουλιάζουμε τις τελευταίες δεκαετίες με την σιωπηρή συνενοχή του πολιτικού συστήματος αυτού του καταραμένου τόπου! Μοιάζει να μην υπάρχει η επιλογή "τα βροντάω" και γυρίζω στα Τρίκαλα, μοιάζει να μην υπάρχει διέξοδος συνδεδεμένη με οποιοδήποτε γεωγραφικό τμήμα που υπάγεται στην Ελληνική Δημοκρατία.

Τι κάνουμε λοιπόν;
Να φύγω από τη χώρα; Δεν θέλω. Μπορώ, αλλά δεν είμαι τόσο αλλοτριωμένος ώστε να μην αναγνωρίζω το δικαίωμα των ανθρώπων που έχουνε δουλέψει σε αυτή τη χώρα όλη τους τη ζωή, ανθρώπων που χρόνο στο χρόνο χτίσανε το σπίτι τους, πληρώσανε τους φόρους που τους αναλογούσανε και κοπιάσανε για να προσφέρουνε στην δική μου (παγιδευμένη και σε κατάθλιψη) γενιά ότι καλύτερο μπορούσανε. Άνθρωποι σαν τους γονείς μου κ τους γονείς όλων μας δυστυχώς δεν έχουνε την ευκολία να "εγκαταλείψουνε" τις ζωές τους εδώ και ας μεταφράζεται με τα σημερινά δεδομένα το "εδώ" ως ένα απέραντο χωράφι σκλάβων που βασιλεύει η ψυχολογική και οικονομική εξαθλίωση.
Θα μείνω λοιπόν; Ας μείνω, αλλά τι μπορεί να προσφέρει η παραμονή μου παρά ένα ζευγάρι χέρια ακόμα να ξεπληρώνουνε εσαεί τόκους και μια προσωπικότητα ακόμα να καταρρακωθεί;
Ας μείνω. Αλλά πρέπει να αντιδράσω, να συμετέχω στις κινήσεις που βλέπω όμοια απελπισμένοι με εμένα πολίτες να οργανώνουνε γύρω μου.

Να διαμαρτυρυθώ. Να μη φοβηθώ.
Να γίνω ζωτικό κύτταρο στον οργανισμό που ονειρεύομαι να ζήσω και όχι καρκίνος.

Δε σας φοβάμαι, σας σιχαίνομαι - σας λυπάμαι. Αν το θυμάμαι θα σας νικήσω.

Τρίτη

February is killing me


The great grey beast February had eaten Harvey Swick alive. 
Here he was, buried in the belly of that smothering month, wondering if he would ever find his way out through the cold coils that lay between here and Easter.
He didn't think much of his chances. 
More than likely he'd become so bored as the hours crawled by that one day he'd simply forget to breathe. Then maybe people would get to wondering why such a fine young lad had perished in his prime. It would become a celebrated mystery, which wouldn't be solved until some great detective decided to re-create a day in Harvey's life.
Then, and only then, would the grim truth be discovered. 
The detective would first follow Harvey's route to school every morning, trekking through the dismal streets. Then he'd sit at Harvey's desk, and listen to the pitiful drone of the history teacher and the science teacher, and wonder how the heroic boy had managed to keep his eyes open. And finally, as the wasted day dwindled to dusk, he'd trace the homeward trek, and as he set foot on the step from which he had departed that morning, and people asked him -- as they would -- why such a sweet soul as Harvey had died, he would shake his head and say: 
"It's very simple."
"Oh?" the curious crowd would say. "Do tell."

And, brushing away a tear, the detective would reply:
"Harvey Swick was eaten by the great grey beast February."

from Clive Barker's "The Thief of Always" 
image: "on the doorstep" by Clive Barker

Τρίτη

Angry & hungry blogger


Έγραφα 100 ώρες και στο τέλος χαθήκανε όλα χάρη στο αγαπητό ERROR....
Επειδή δεν έχω κουράγιο να επαναλάβω την διαδικασία, με λίγα λόγια:
μετακόμισα, ζώ καλά, έχω τρελό άγχος, έχω "γράψει" τους φίλους μου, κάνω σεξ (ευτυχώς), τρώω σα μόσχος που πάει για σφάξιμο.

Κ' αγαπώ κ όλο τον κόσμο, NOT!

ΥΓ -  Υπερβολές :*