Υπομονή και επιμονή.

Η οικονομική κατάσταση της χώρας που διαμένω, αυτή τη στιγμή είναι εντελώς άθλια.
Το άσχημο είναι οτι δεν μπορώ να δω ένα μέλλον στο οποίο η φαίνεται ο πάτος του βόθρου στον οποίο βουλιάζουμε τις τελευταίες δεκαετίες με την σιωπηρή συνενοχή του πολιτικού συστήματος αυτού του καταραμένου τόπου! Μοιάζει να μην υπάρχει η επιλογή "τα βροντάω" και γυρίζω στα Τρίκαλα, μοιάζει να μην υπάρχει διέξοδος συνδεδεμένη με οποιοδήποτε γεωγραφικό τμήμα που υπάγεται στην Ελληνική Δημοκρατία.

Τι κάνουμε λοιπόν;
Να φύγω από τη χώρα; Δεν θέλω. Μπορώ, αλλά δεν είμαι τόσο αλλοτριωμένος ώστε να μην αναγνωρίζω το δικαίωμα των ανθρώπων που έχουνε δουλέψει σε αυτή τη χώρα όλη τους τη ζωή, ανθρώπων που χρόνο στο χρόνο χτίσανε το σπίτι τους, πληρώσανε τους φόρους που τους αναλογούσανε και κοπιάσανε για να προσφέρουνε στην δική μου (παγιδευμένη και σε κατάθλιψη) γενιά ότι καλύτερο μπορούσανε. Άνθρωποι σαν τους γονείς μου κ τους γονείς όλων μας δυστυχώς δεν έχουνε την ευκολία να "εγκαταλείψουνε" τις ζωές τους εδώ και ας μεταφράζεται με τα σημερινά δεδομένα το "εδώ" ως ένα απέραντο χωράφι σκλάβων που βασιλεύει η ψυχολογική και οικονομική εξαθλίωση.
Θα μείνω λοιπόν; Ας μείνω, αλλά τι μπορεί να προσφέρει η παραμονή μου παρά ένα ζευγάρι χέρια ακόμα να ξεπληρώνουνε εσαεί τόκους και μια προσωπικότητα ακόμα να καταρρακωθεί;
Ας μείνω. Αλλά πρέπει να αντιδράσω, να συμετέχω στις κινήσεις που βλέπω όμοια απελπισμένοι με εμένα πολίτες να οργανώνουνε γύρω μου.

Να διαμαρτυρυθώ. Να μη φοβηθώ.
Να γίνω ζωτικό κύτταρο στον οργανισμό που ονειρεύομαι να ζήσω και όχι καρκίνος.

Δε σας φοβάμαι, σας σιχαίνομαι - σας λυπάμαι. Αν το θυμάμαι θα σας νικήσω.