Παρασκευή

Τραγούδια χωρισμένων.

Το προηγούμενο Σάββατο βγήκα με κάτι φίλους σε club και μέσα λοιπόν στην playlist της κυρίας DJ κάποια στιγμή σκάει το τραγούδι Δεν θελω να μιλας - Μπλε.
Ποιό είναι λοιπόν το πρόβλημά μου με αυτό το τραγούδι χμ;
Κάθε φορά που τύχαινε να χωρίζω από κάποια σχέση περνούσα την φάση στεναχώριας που περνάμε όλοι μας λίγο ή πολύ. Είναι εκείνες οι μέρες που τραγούδια σαν το παραπάνω, αλλά και το "Im gonna rain on your parade" έχουνε σημασία και φυσικά το κλασσικότερο και πιο κλισέ όλων  "Σ' αφήνω τώρα στον επόμενο, τον άτυχο τον γκόμενο"(Νίκκο σταμάτα να διαβάζεις αυτό το πόστ εδώ χαχαχαχα :P ). Μπορεί να γράφω και να χαζογελάω τώρα αλλά come on, πιστεύω όλοι τα κουτσοτραγουδίσαμε με ύφος "καλά τα λέει".

Το ζόρι μου λοιπόν είναι ότι όποτε τελειώνει ένα τέτοιο τραγούδι και αφού έχω περάσει σε φάση "τα σπάω" κατά την διαρκειά του, επακολουθεί ένα μικρό Ναγκασάκι στον εγκεφαλό μου με βόμβα το "δεν το εννοούσα".
Ακόμα και σε ανθρώπους που φέρανε τη ζώη μου ανάποδα και με μιζεριάσανε απίστευτα "τσινάω" και απεύχομαι κάθε δυστυχία προς το μέρος τους... totaly ξενέρωτο.

Στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά με με μένα, θα θεωρήσω ότι έχω σύνδρομο ανωτερότητας. Είμαι ο γαμάουα τύπος, δεν τρέχει μια και φυσικά σε λυπάμαι και άλλα τέτοια κομπλέξικα.
Στην περίπτωση που κάτι πάει καλά με μένα, θα θεωρήσω ότι έχω ακόμα συναισθήματα για τον άλλο ή απλά τον νοιάζομαι από κάποιο σημείο και μετά.
Όπως και να έχει δεν είμαι σίγουρος αν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου